Ayın Karanlık Yüzü

Büyük bir okyanus.Etraf karanlık.Neyse ki fırtına yok,sadece hafif bir meltem.Ağırlığı suyun kaldırma gücüne mukavemet edemeyen birşey var kollarımla sardığım.Adeta vücudumun parçası gibi o tanımlayamadığım şey,fırtınalı günlerdede hemen bırakmıyor beni.Nereye savrulsam yanımda.Belki bu koca okyanusta onunda benden başka kimsesinin olmamasıdır bu sadakatinin nedeni.Olsun bana karşılıksız bir sadakat duymasada en azından o var.

Bir gün;yine ulaşmaya çalışacağım hedefimin,kendime yön tayin etsem de o yöne gideceğim umudumun olmadığı bir gün,yıldızlardan çok daha çekici bir ışık gördüm.O ışık demetinin gözümdeki görüntüsü vücudumun uzun zamandır kaybolduğum okyanusta hiç olmadığı kadar enerji dolmasını sağladı.Bütün gücümle çırpınmaya başladım çırpınmayı unutmuş bedenimle.Yol alabildiğimin farkındaydım ancak ışık olduğu yerde yakınlaşma yada büyüme belirtisi göstermeksizin öylece duruyordu.Uzun süreden sonra sahip olduğum umuda doğru yolculuğumda kararlıydım.Ona ulaşacaktım.Çok çabaladım.Ancak gün ağarmaya başlayınca umudumda gücünü yitirdi ve yeryüzünü kaplayan,kendisine nazaran daha büyük ve parlak olan güneşe yenildi.

Uzun zamandır beni ilk kez heyecanlandıran umut ışığım;güneşle karşılaşmaktan son derece çekinen AY'ın ta kendisiymiş!Hergün gördüğüm ama o gün geçici umudum olan AY'ın ta kendisi!Neyseki kollarımla sardığım o şey var,dibe batmamı engelleyen. # ZaHiRi #