Beyaz atlı prenses...

Eskisi gibi değil şu yaşadığım günler.Artık hayattan muaf olmak,kimsenin bana karışamadığı tanımsız bir boşlukta mutlu yaşamak hayalim olarak geçmiyor aklımdan.Aksine henüz tam anlamıyla kurtulamadığım karanlığın içinden uzakta bir yerde ışık görüyorum.Hayatım o ışığın yörüngesinde geçiyor.

İlginçtir hedefsiz,ışıksız yaşadığım uzun süre zarfının ardından bugünüm bir hayal gibi adeta.Bu güzel hayalin içinde bile hüzünlü bir şarkıyla içimde bir yerlere kurulan depresif hava mevcut.Bilemiyorum bu havayı isteyerek mi yıllardır besleyip muhafaza ediyorum.Gerçekten bilemiyorum.Tedavisiz bir kanser gibi beliriverirken içimde,söküp atamıyorum.

Bazende pesimist ruhun bedenimi kaplamasını içimdeki büyük boşluğa bağlıyorum.Bu öyle bir boşluk ki;okuduğum hiçbir cümle,yediğim hiçbirşey,dinlediğim hiçbir şarkı dolduramıyor yerini.Bu boşluğu ancak ruhuma eş olabilecek biri doldurabilir gibi geliyor.

Umutsuzum;herşey yolundayken dahi bir miktar hüznüde barındıracak bu beden,toprak olana dek!Çünkü;beklenen ve özlenen "beyaz atlı prenses" belkide.İmkansızım.Seni hep bekliyor olacağım... # ZaHiRi #